Wymysły Alexandry:D

Wysłany: Listopad 29, 2007, 7:46 pm

Długo się zastanawiałam nad tym czy załozyć ten temat czy nie... Po długich rozmyslaniach stwierdziłam, że właściwie skoro już pisze coś na kształt wierszy (mam nadzieję) to moge się nimi z Wami podzielić, bo co mi to da jak wciąż będe je odkładała na półkę? Mam nadzieję, że nie będziecie ich z grzeczności dobrze oceniać, ale dowiem się Waszych prawdziwych opini na ich temat...
Co jakiś czas będe wstawiała je nowe:)
Życzę miłego czytania:)

***
Cisza
Nie do końca, bo słychać
szelest nasiąknietych wilgocia śmierci liści
Powiew wiatru, który na swych
skrzydłach niesie zmarniałych pracą dotyk rąk
Ławka
pod stuletnim dębem podtrzymującym sklepienie nieba
Czarna mogiła
lezy tam Twój dobry kolega
już nigdy nie będzie tak jak dawniej...
A jednak lubisz tu przychodzić
za każdym razem zostawiając łzę wspomnienia...
Tylko tu możesz naprawde odpocząć,
u boku swego prawdziwego przyjaciela.

***
Byłam na kazde Twoje skinienie
"Daj z siebie wszystko" było jak natchnienie
Nigdy nie skarżyłam się na pływanie,
pokochałam to, bo w błogim Ty byłeś stanie,
Lecz nocami Ty nie płakałeś,
Ty do wody łez swych nie wylewałeś.
Traciłam łez wiele, mieszały się w wodzie,
lecz płynęłam nadal w duszy przerażającym chłodzie.
Pewnego razu me serce nie wytrzymało,
na krótką chwilę martwe się stało
Mówiłes wtedy "to nic takiego"
Dzień odpoczynku i wrócę do tego
Nie chcialam by sie tak potoczyło
Ale gdybym nie przestałą śmiercia by sie to skończylo
teraz uczucia na mą siostrę przelałeś,
dla mnie tak obcy i oschły się stałeś.
Co ona ma czego mi brakuje?
Może tylko to, że akrobatykę trenuje...
od wady serca zaś wolna i szczęśliwa,
Twoje uczucia do mnie zabiła.

***
Wiatr wyrywający korzenie drzew
Kilka błysków rozświetlających ciemną noc
Grzmot
Upadek...
Uczucie zimna i przemoczenia
Krople deszczu rozpryskujące się na bezwładnym ciele
Spokój
Cisza...
Ciemność w której można dostrzec jedynie
jasne poświaty wzlatujące ku górze
Ukojenie
Ulga...
Głos wołający z oddali
Jeszcze chwila,nie poddawaj się! Musisz żyć!
Słowa dobiegające z wnętrza umysłu
Muszę żyć! Dlaczego? Niech skończy się to wszystko!
Ciężkie myśli
Obojętnośc świata
Cierpienie...
Wszechogarniające ciepło
Złudne poczucie bezpieczeństwa i zainteresowania
Znowu nie udało ci się przechytrzyć życia

"Bezsilność"
Bezlitosne
pnącza niemocy
spowiły moją duszę
na skraju
bezdennej
otchłani rozterki
uwięziona
we własnym ciele
zależna
od każdego jego ruchu
każdego bicia serca
czuję że nie ma ratunku
zabita bezradnością
skaczę

Wysłany: Listopad 29, 2007, 8:56 pm

Piekne! Naprwdę bardzo mi się podobają (i nie pisze tego z uprzejmości bo z uprzemości to wiesz, że bym Cię zjechała Razz

).
Najbardziej podobał mi się pierwszy chociaż reszta też bardzo dobra.

Rzondzisz mój cieciu Smile

Wysłany: Listopad 29, 2007, 10:55 pm

Kongratulejszysn!! Fajne, fajne! Pracuj więcej i będą jeszcze lepsze choć już są świetne!

Wysłany: Listopad 30, 2007, 3:50 pm

cieszę się, ze Wam się podobają Smile

Wysłany: Listopad 30, 2007, 4:00 pm

pierwszy fajny tylko do mrocznego klimatu wierszy nie pasuje mi "dobry kolega "
Nigdy nie skarżyłam się na pływanie,
pokochałam to, bo w błogim Ty byłeś stanie,
nieciekawy tez jest ten ryn troszke czestochowski
w trzecin swietna puenta
my najbardziej podoba sie wiersz ostatni az nie ma sie do czego przyczepic Smile

aha i sory ze ci tak wyopisuje co mi sie nie podoba ale prosiłas o szczera opinie . Jesteś na dobrej drodze Smile

Wysłany: Listopad 30, 2007, 4:55 pm

"Nowy świat"

Zbuduję swój świat na nowo,
Nie będzie on wsparty na filarach przeszłości jak poprzedni,
gdyz są one nietrwałe i szybko się gubią w labiryncie zapomnienia
Tym razem wykorzystam przyszłość...
Sądzę, że przyszłość podlewana nadzieją
Będzie doskonałym findamentem nowej rzeczywistości.
Niepotrzebnych ludzi wyrzuce do kosza
jak źle zapisaną kartkę papieru.
Świat pomaluje ciepłymi kolorami
aby nikogo nie kusiło do ciemności.
Kolejnie obdarzę go cechami miłści i wzajemnego szacunku
Lecz czy wtedy to nie będzie zbyt wielka zabawa w Boga?

Wysłany: Listopad 30, 2007, 5:05 pm

Niepotrzebnych ludzi wyrzuce do kosza, istnieja niepotrzebni ludzie ??? ten wiersz podoba mi sie najbardziej

Wysłany: Listopad 30, 2007, 7:34 pm

bardzo dobre, Ola, tak trzymać!

Wysłany: Listopad 30, 2007, 9:20 pm

Ola super jeszcze raz! Dostałaś ode mnie pochwałę posta Very Happy

!

Wysłany: Listopad 30, 2007, 9:46 pm

oh, dziekuje:) ciesze się, ze Wam się podoba:)

Wysłany: Listopad 30, 2007, 10:40 pm

nie ma za co Very Happy

Wysłany: Grudzień 1, 2007, 11:32 pm

Zajrzałam już dawno ale niestety nie miałam czasu skomentować. Podobają mi się, takie wysublimowane, czekam na dalsze próbki Very Happy

Wysłany: Grudzień 2, 2007, 12:20 pm

Jak dobrze pamiętam w jednym z tekstów maczałem swe śliskie paluchy, ale tylko w malutkiej części. Olu piszesz dobrze, klimat ciężki aczkolwiek odrobinę przerysowany. To jednak wpływa na komfort czytania, czytelnik może do końca pogrążyć się w i tak już gęstym klimacie, a to przerysowanie sprawia wrażenie nierealności, może się wydawać że tak źle być nie może, choć z drugiej strony... Naprawdę spostrzegawczy czytelnik może zauważyć co dręczy Ciebie (choć nie tylko Ciebie) ale również i to co dzieje się z tym i tak chorym światem.

Dobre metafory i ciekawe przedstawienie tak oczywistych lecz jak trudnych zagadnień takich jak śmierć, samotność, czy cierpienie. To uczucia tak oczywiste, lecz tak trudne że można o nich pisać całe poematy, Ty o nich piszesz ciekawie, pomijasz dosadność by utopić ja w mroku. To dobre zagranie i ciekawie wpływa na całokształt.

Myślę że mogłabyś się pobawić językowo, dodać trochę rymów, aczkolwiek niekoniecznie właściwych i niekoniecznie AABB.

Pisz dalej. Można by w grudniu urządzić mały wieczorek poetycki, zaprosi się paru polonistów, poetów myślę nie braknie, bo jesteś Ty, Piotr Drosdzol , Ja i jeszcze parę osób by się znalazło.

Trzymam kciuki Olu. Pisz dalej, powodzenia.

"Śmierć"
Śmiercią jestem ja.
Mój stracony czas, moja każda łza.
Mój ból, mój strach, serca głos,
Taki śmierci bolesny cios.
Im więcej błędów, tym bliżej do końca,
Do miejsca gdzie nigdy nie ujrzę już słońca.
Sam sobie winien jestem mego cierpienia,
Mojej śmierci, w krainie cienia.
Codziennie umieram, każdej nocy,
Z własnej winy, z własnej mocy.
Każdego ranka, na nowo się rodzę
I pędzę po dnia kamienistej drodze.
Muszę uważać na stosy kamieni,
Na szykany i na doły w ziemi.
Me błędy naprawiać pędzę przed siebie,
Taki już jestem, już tego nie zmienię.
Ja jestem moją śmiercią, z ogromną kosą,
Po siebie samego przychodzę nocą.
Wiele razy zginąłem za żywota,
Lecz nigdy nie przeszedłem przez śmierci wrota.
Na razie się budzę i cieszę się z tego,
Z każdego dnia dla mnie dobrego.
Po ciebie na pewno przyjdzie ktoś inny,
Ktoś chłodny, pusty i bardziej zwinny.
Głośne twego serca bicie wśród ciszy nicości.
Ciało twe zanurzone w pustej miłości.
Umysł oschły, w odmętach cienia,
Twe niesłyszalne wołanie nic tu nie zmienia.
Nic już nie widzisz, lecz wzrok twój głęboki,
Słyszysz już tylko swe własne kroki.

"Wiadomości"
Ludzie ta osoba potrzebuje pomocy!
Świat i ludzie wychowani w przemocy.
Pomóżcie mi! Dzwońcie po pogotowie!
O kolejnych atakach świat znowu się dowie.
Jestem przy tobie! Jak masz na imię?
Gdzieś na wschodzie znowu ktoś ginie.
Oddychaj głęboko! Ucisnę tę ranę
Z zachodu kolejne wojska wysłane.
Hej ty w zielonym! Dzwoń do cholery!
Wysoki poziom zanieczyszczenia atmosfery.
Pomoc już w drodze! Nie trać przytomności!
Rodziny żyjące w gniewie i złości.
Proszę wytrzymaj! Już słychać sygnały!
Chamstwo i wulgarność codziennością się stały.
Nie umieraj! Wyjdziesz z tego!
Bestialsko zamordowano chłopca małego.
Jak masz na imię!? Powiedz! Nie umieraj!
Teraz bogaty biednemu zabiera.
Ratujcie błagam tego człowieka!
Kolejne samobójstwo, ktoś od życia uciekał.
Czy przeżyje!? No mówcie! Błagam!
Z kolejną zarazą ten świat się zmaga.
Mam iść!? Już? A co dalej będzie?
Terroryzm i brutalność szerzą się wszędzie.
Żadnych informacji!? Zeznałem. To wszystko?
Kolejny konflikt jest bardzo blisko.
Zostaw mnie w spokoju! Nic Ci nie zrobiłem!
Chcesz pieniędzy? Powiedz! Ile?!
Dziś nad ranem zginęło w zamachu siedem osób.
Przestań mnie bić! Daj dojść do głosu!
Grupa turystów porwana, dwóch zamordowano.
Umieram... Ciosy nożem mi zadano...
Ludzie są obojętni na cierpienie bliźniego.
Pomocy! Ratunku! Niech mi pan pomoże!
W biały dzień zamordowano chłopaka nożem.

Pozwoliłem zamieścić 2 moje teksty w celu wsparcia Oli w tworzeniu jej dzieł. Pisz dalej, czekam na więcej tekstów.

Wysłany: Grudzień 2, 2007, 3:31 pm

PS. propo tych rymów, które proponował Arh+ to ja Ci Olu powiem, że Twoje wiersze są ładne takie jakie są i jakbyś na siłe chciała dodawać rymy to lepiej sobie odpuść...

Teraz do samego Arh+ fajnie ;] na prawdę, mam tylko pytanko - wszystkie wiersze piszesz AABBCCDD? :>

To ja sobie dorzuce takie coś...

Gdybym mogła cofnąć czas
Rozwijając kłębek
Myśli nieistotnych
i gestów niepotrzebnych

Tamtego dnia
Wiedząc już
W tamtej chwili
Już wiedząc

Wspinając się na palce
Oparłabym łokcie o parapet
I spoglądała przez okno chwilę dłużej
obierając pomarańczę.

i powiedzmy coś z rymami xD

Gwiazdy na niebie na sznurkach zawieszone
Aniołowie na bilboardach w miastach
Słońce w piecu hutniczym cicho płonie …
Kilka rys na starych zegarkach

Księżyc na choince na rogu ulicy
w klepsydrach błoto a nie piach
Bluźniercze modły w złotej kaplicy
A w oczach strach, a w oczach strach

Niebo na sufitach w mieszkaniach
Nienawiść w oczach wyblakłych
Miłość dumna na sloganach
W sercach tłumiony zachwyt

Piekło na dnie pękniętego słoika
Szczęście fałszywe w reklamach
Jedynie śpiew szklanego słowika
Wytrzymać tu mi pozwala

Wysłany: Grudzień 2, 2007, 4:41 pm

Nie. pisze jeszcze ABAB, albo BAAB. Aczkolwiek lubię rymy. Nie mówiłem żeby Ola na siłę upychała rymy, to by nie miało sensu, ale jakiś osobny wiersz taki inny niż reszta. Wiesz w sensie stylistyki, formy itd.

***
Jej był ból i suche łzy
Zamknięte jej oczy wszystko widziały
Usta jej otwarte ranione pozostały
Jej własny umysł z niej drwi
Wiatr targał jej włosy
Deszcz spływał wraz z krwią
Błyskawice rozświetlają okrutna mękę tą
Bezwzględny szum niczym głosy
Jak to jest umierać prosić i błagać
Cierpieć krwawić kochać płakać
Zanim się dowiesz zdążysz się wykrwawić
I tylko swe ciało po sobie pozostawić

***
Słowem noc zakończyła szept dnia zachodzącego,
Bezwzględna zasada zachodu nadziei.
Przyniosła rachunek dnia minionego,
Wśród ciemności mroku kniei.
Zaśnij. Czy jesteś w stanie?
Czy naprawisz, co innych raniło?
Wypowiedz to jedno krótkie zdanie,
By spokojną tę noc uczyniło.
Spójrz jak blednie blask ciemności,
Dzień wraca odzyskać to, co stracił.
Dziś sen w twej duszy nie zagościł,
Pogódź się z utratą swych braci.
A wystarczyła chęć…
By ciągle ich mieć.

***
Purpurowe wstęgi plotą łańcuchy tego,
Który pobudza źródło słonych strumieni.
Wir rzeczywistości tak dosłowny w odbiorze,
Ta dziwna plama przed oczyma lica rumieni.
Słyszę to znajome bicie, regularne uderzenia, echo.
Jakiś pisk o to ciągłe dudnienie.
Chce ujrzeć jutro. Chce być.
Obudzić się rano to me jedyne pragnienie.

Jak sama widzisz rym nie sprawia mi problemu jaki on by nie był i pod jaką postacią.
Jeżeli mam być szczery Sąsiadko to Twoje wiersze z pogranicza rzeczywistości i szukania tematu. Dobre wstępy śliskie argumenty lecz ciągłe szukanie środka. Dobre rymy, nie ma się czego wstydzić i to właśnie ten wiersz podobał mi się z Twoich najbardziej. Jest i powtórzenie "A w oczach strach, a w oczach strach" akcentujące stan emocjonalny i podkreślający rozdarcie, wręcz rozczarowanie podmiotu lirycznego do tego co go otacza.

Jednakże poszukaj wyważenia w Twoich tekstach. Są odrobinę niespójne.
"Wspinając się na palce
Oparłabym łokcie o parapet
I spoglądała przez okno chwilę dłużej
obierając pomarańczę."

Ostatni wers nie wnosi nic do ewentualnych rozmyślań nad tekstem. A gdybyś użyła np "by móc zobaczyć to co nie widoczne." zauważ jak zmieniłaby się zakres wiersza.

Mam nadzieje że nikogo do siebie nie zrażam wyrażając moje opinie. Wybaczcie jeżeli kogokolwiek obrażam. Lubię czytać i analizować czyjeś teksty.